Krótka historia angielskiej budki telefonicznej

Pierwsza budka telefoniczna, tak zwany model K1, powstała w 1920 roku, ale to dopiero kilka lat później najsłynniejsza budka telefoniczna została zaprojektowana przez znanego architekta Gilesa Gilberta Scotta, który opracował model K2. Oszklona żeliwna budka, malowana na czerwono stała się symbolem Anglii. W późniejszych latach dokonywano pewnych zmian w jej projekcie, ale zachowano jej charakterystyczne cechy, przez co budki różnych projektów nie odróżniają się od siebie tak bardzo. Klasyczny model budki został uznany za jeden z najlepszych osiągnięć brytyjskiego designu.
W 1980 roku właścicielem budek stała się brytyjska spółka telekomunikacyjna British telecom, która chciała przemalować budki na swój firmowy kolor, czyli żółty. Spotkało się to jednak ze stanowczym sprzeciwem społecznym, przez co, zaniechano realizacji tego planu.
Wraz z rozwojem technologii i sieci komórkowych spadło znaczenie samych budek. Zaczęto je usuwać z przestrzeni publicznej, co także często wiązało się z protestami mieszkańców Londynu. Zaczęto zatem używać budek do innych celów. Niektóre z nich zostały zamienione na miniaturowe biblioteki, inne na punkty ładowania telefonów komórkowych czy nawet małych kiosków. Te, które nie znalazły nowego zastosowania, były odnawiane i sprzedawane na aukcji, gdzie Anglicy mogli je kupić za około 2000 funtów i postawić w swoim domu lub w ogródku jako element dekoracji.
Wybierając się do pracy w Anglii, nie zapominajmy zrobić sobie zdjęcia ze słynnym Red Phone Box, bo z czasem mogą zniknąć z angielskich ulic na dobre.