Brytyjskie kolonie

Pod koniec XVI wieku Wielka Brytania przełamała monopol Hiszpanii na morzach I po pokonaniu Wielkiej Armady rozpoczęła się kolonialna ekspansja Brytyjczyków. Do początków XVIII wieku Anglicy nie mieli sobie równych, ale ogłoszenie przez trzynaście kolonii brytyjskich niepodległości i powstanie Stanów Zjednoczonych, było początkiem końca I Imperium Brytyjskiego. Największy rozkwit mocarstwa panował w okresie panowania Królowej Wiktorii (lata panowania 1837-1901), które ogólnie przyjęto nazywać epoką wiktoriańską. To wtedy przyjęto mawiać, ze nad Imperium Brytyjskim nigdy nie zachodzi słońce. W okresie swojej świetności Imperium zajmowało ¼ powierzchni ziemi.

W XIX wieku jedna z najważniejszych kolonii brytyjskich byli Indie, o które stopniowo walczono już w XVIII wieku dzięki Kampanii Wschodnioindyjskiej. Indie zostały wcielone to imperium a brytyjscy monarchowie od 1877 nosili tytuł cesarza Indii. Indie były jedna z najbogatszych kolonii i dlatego dbano o ich podporządkowanie.

Brytyjskie kolonie w Azji obejmowały między innymi Cejlon, Birmę i półwysep Malajski.

Spore sukcesy Wielka Brytania odnosiła również w Afryce, gdzie dość szybko podporządkowała sobie Egipt. W 1899 wojska brytyjskie podbiły Sudan. Oprócz tego w Afryce pod kontrola Brytyjczyków znajdowały się Rodezja, Nikozja i Uganda.

Do najbardziej znanych kolonii brytyjskich należała Kanada, Nowa Zelandia I Australia.

Po zakończeniu II Wojny Światowej rozpoczął się wielki okres dekolonizacyjny, w którym Wielka Brytania przyznała niepodległość większości swoim koloniom. Ostatnim aktem tego procesu było przekazanie Hongkongu Chinom w 1997 roku.

Kolonialna historia Wielkiej Brytanii miała znaczący wpływ na kulturowy I ekonomiczny rozwój tego kraju i dlatego praca w Anglii współcześnie może być niezwykłą przygodą międzykulturową.