Opiekunka osób starszych – praca czy poświęcenie?

Młode pokolenie nie jest wstanie jednocześnie pracować na emerytury swoich dziadków i jednocześnie pełnić rolę całodobowego opiekuna. I nawet nie chodzi to o odrzucenie wartości jaką jest rodzina. Wręcz przeciwnie. Coraz więcej młodych osób jest świadomych tego, że ich starsi krewni potrzebują osoby, która pomoże w codziennych czynnościach. Chodzi tu oczywiście o osoby starsze, które ze względu na swój zaawansowany wiek bądź chorobę nie są samowystarczalne. Jedną z najczęstszych chorób jest demencja.

Mamy tu do czynienia z pewnym paradoksem. Dzięki rozwojowi medycyny możemy żyć naprawdę długo, ale czy świadomie? No właśnie. Można spotkać dziewięćdziesięciolatka w bardzo dobrym stanie fizycznym, ale nie pamiętającego najbliższej rodziny. Właśnie dlatego jesteśmy świadkami gwałtownego rozwoju branży opiekunów osób starszych. Przede wszystkim za granicą. Coraz częściej można się natknąć na ogłoszenia typu „praca w Anglii od zaraz” i w treści przeczytać, że praca dotyczy opieki nad osobą starszą.

W Polsce wciąż jest dużo osób, przede wszystkim kobiet, które na taką pracę się decydują. Dlaczego? Bo oprócz komunikatywnej znajomości języka i czystej ludzkiej empatii ta praca nie wymaga certyfikatów czy rozbudowanego CV. Opiekunami mogą byś osoby po szkole średniej jak i po studiach. Liczy się charakter i mentalna gotowość do wykonywania takiej pracy.

Przykład Ani.

Ania ma 32 lata i ukończyła wyższą szkołę zawodową w Kaliszu na kierunku pielęgniarstwo. Od trzech lat pracuje jako opiekunka osób starszych w Anglii, bo praca w polskim szpitalu jej nie odpowiadała. Głównym powodem były zarobki. Pracowała w szpitalu przez rok a później znalazła w Internecie ofertę pracy opiekunki osoby starszej w Anglii z zamieszkaniem. Skontaktowała się z agencją i już po trzech tygodniach była w Solihull niedaleko Birmingham.

Opiekowała się na początku starszym mężczyzną a później jej podopieczną była kobieta z zaawansowaną demencją.  Jak sama przyznała w takiej pracy najważniejsza jest cierpliwość i nie można przywiązywać się emocjonalnie do osoby, którą się opiekuje. Cały czas należy pamiętać, że to jest jednak praca i należy ją wykonywać z szacunkiem do podopiecznego, ale się nie angażować. Jest to swojego rodzaju bariera psychiczna. Bywa to trudne kiedy mieszka się z taką osobą przez dwa miesiące i pomaga w codziennych czynnościach jak na przykład ubieranie się. Trzeba się też przygotować na  to, że w twoją stronę co pięć minut będzie padało jedno i to samo pytanie, albo podopieczny zacznie w tobie widzieć swoją własną córkę i będzie opowiadać historię rodzinne. W takim wypadku nie ma sensu wyprowadzać go z błędu.  Rolą opiekuna nie jest walka z chorobą, ale zapewnienie osobie starszej pewnego rodzaju komfortu.

„Pamiętam jak pewnego dnia kiedy akurat robiłam śniadanie mój podopieczny nagle zwrócił się do mnie jak do swojej żony, która zmarła kilkanaście lat wcześniej. Nie miałam zamiaru wyprowadzać go z błędu, bo cóż by to dało. I tak po pewnym czasie by zapomniał. Bez słowa wcieliłam się w tę rolę.  Mężczyzna zaczął opowiadać różne anegdoty nawet żarty, widocznie takie wcześniej opowiadał żonie, i widać było, że naprawdę jest szczęśliwy. I jak powiedziałam, żeby zjadł śniadanie to zrobił to bez słowa sprzeciwu a na koniec dodał – dziękuję, moja droga”

Wiele oczywiście zależy nie tylko od dobrych relacji z podopiecznym, ale również od dobrych kontaktów z jego krewnymi, którzy w tym przypadku są pracodawcami. Najważniejsze, przed rozpoczęciem pracy omówić z nimi szczegółowo zakres obowiązków, żeby nie dochodziło do nieporozumień. 

Praca opiekunki osoby starszej z zamieszkaniem pomogła Annie zdobyć doświadczenie dzięki, któremu zdecydowała się zostać w Anglii na dłużej. Nadal pracuje jako opiekunka, tylko że już w prywatnym domu opieki.